śmierć.

I

Za szybko się przyzwyczajam. Za szybko jestem pewna siebie. Nie czekam, bo po co czekać, nie trzeba się zastanawiać, trzeba działać.

I z reguły to prowadzi do takich nocy jak ta, kiedy kładę się z nadzieją snu ale jest prawie szósta rano i moje myśli próbuje zagłuszyć Kortez.

Co mam robić? Jak mam żyć? Jak mam radzić sobie z tym nawałem emocji? 

Najchętniej wytaszczyłabym rower, zapaliłabym papierosa na zimnie i pojechała przed siebie.

Ostrzegałam, ostrzegałam tyle razy. Ale nie ostrzegłam siebie nie posłuchałam tych głosów z tyłu głowy które mówiły, żeby się nie spieszyć, bo znowu dostane po dupie. Tym razem szybciej - na szczęście.

Moje myśli wypływają w interwałach, czuję je całą sobą, czasami pojawiają się łzy i taka chora bezsilność, bo nie wiem jak sobie z tym poradzić, nie wiem jak walczyć, nie wiem jak się bronić - to brzmi bardziej adekwatnie bo dawno przestałam walczyć.

Tak, wciąż czekam na ten dzień w którym wszystko ucichnie, pojawi się mdła czerń i nie będzie bólu który rozszarpuje trzewia w milczeniu. Skąd możecie to wiedzieć, nie jesteście w stanie tego poczuć. Jak to jest?  Mimo wszystko czuć czystą nienawiść do życia. Dla mnie jest tylko to co trzymam w garści teraz, nie ma nic więcej przed, realnie nie ma nic przede mną. Są tylko marzenia, coś co dla Ciebie jest normą dla mnie jest czymś odległym, uśmiechasz się, wpatrujesz przez chwilę i wszytko obracasz w żart. 

Nawet Ty, który wszystko rozumiesz, Ty który przechodziłeś przez to samo piekło.

II

Nie wiesz jak to jest być samotnym mimo setek ludzi wokół, wiesz co to znaczy "bać się? Co dnia ONA wyciąga swoje łapy w moją stronę, mami i uwodzi spokojem i ciszą, brakiem bólu. 

Czasami leżę w łóżku w środku nocy, cisza zatyka mi uszy i to co leży tuż obok mnie nagle, pomimo ciemności staje się wyraziste. Tak, to sznur. Biorę wtedy garść tabletek na sen i próbuję zasnąć, zapłakana i zasmarkana szarpie się ze swoimi myślami, które nie chcą przejść, sen zbawca nie przychodzi. 

Wtedy sięgam po niego.

Upodlona, upokorzona przez samą siebie, przez swoją słabość i tchórzostwo. 

On doskonale do mnie pasuje, owija się wokół szyi i zaciska więzy. 

Łzy spływają mi po policzkach.

Niewiele brakuje.

Ale więzy puszczają i wtedy przychodzi sen.

Tak, tchórzę. 

Możesz mówić "wiem co czujesz" ale tak naprawdę to gówno wiesz. Wyprane regułki, szablonowe teksty.

Rano czekam tylko na wiadomość która czasami ratuje mi życie. Dosłownie.